برو گر به خویش شادی، که ره پیاله خون است
ره عاشقی چه دانی که سیاحت جنون است
همه گرد خویش گردند که زمین عقل گرد است
برو آدمی چه دانی که زمین عشق چون است
برو گر به خویش شادی، که ره پیاله خون است
ره عاشقی چه دانی که سیاحت جنون است
همه گرد خویش گردند که زمین عقل گرد است
برو آدمی چه دانی که زمین عشق چون است
خوش آن که در این زمانه آزاده بزیست
خرسند به هر چه هستی اش داده بزیست
این یک دم عمر را گرامی می داشت
آزاده و هم ساده و با باده بزیست
تا کی ای مست خواب غفلت و جهل
گوش سوی مقلّد نااهل؟
تا به مقصد درین طریق تو را
کی رساند دلیل نابینا؟
جهان خاموش و چشمان تو بیدار
فلک در تاب و خاموشان به پیکار
خروشی گر نمی بینی به پندار
مپندار عاشقان را ساده، هشدار!
عقل بند و دل فریب و تن غرور و جان حجاب
راه از این جمله گرانی ها نهانست ای پسر
با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست
یا رضای دوست باید یا هوای خویشتن
سوی آن حضرت نپوید هیچ دل با آرزو
با چنین گلرخ نخسبد هیچ کس با پیرهن
آنکس که سرت برید غمخوار تو اوست
وان کت کلهی نهاد طرّار تو اوست
آنکس که ترا بار دهد بار تو اوست
وآنکس که ترا بی تو کند یار تو اوست
آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد
امسال در این خرقه ی زنگار برآمد
آن ترک که آن سال به یغماش بدیدی
آنست که امسال عرب وار برآمد
آن یار همانست اگر جامه دگر شد
آن جامه به در کرد و دگربار برآمد
همه سو نظر چو کردی نظری به سوی ما کن
سخن سکوت بشنو، دم آدمی رها کن
دم آدمی چه باشد؟ دم آسمان عزیز است
دم آسمان بگیر و گوش محرمانه وا کن
با سینه ی این و آن چه گویی غم خویش؟
از دیده ی این و آن چه جویی نم خویش؟
بر ساز تو عالمی ز بیش و کم خویش
آنگاه بزی به ناز در عالم خویش
یک. چشمی که من با آن خدا را می بینم، همان چشمی ست که خدا با آن مرا می بیند.
دو. دقیقاً همان کاری را انجام بده که اگر تضمین کامل آن را داشتی انجام می دادی.
سه. هزینه ی بی عملی بس عظیم تر از اشتباه نکردن است.
چهار. آنچه که در خاک مراقبه (عبادت) می کاریم، بایست که در مزرع عمل برداشت کنیم.
پنج. اگر تنها عبادتی که در تمام عمر خود کرده اید گفتن "متشکّرم" بوده است، همان بسنده است.