دیرزمانی در مراقبه بر "زاده نشده"، "فناناپذیر"، "غیرقابل تغییر"،
تمام تعاریف این یا آن هدف بخصوص را فراموش کرده ام.
دیرزمانی در مراقبه بر تمام پدیده های مرئی ِ"تجلّی ناپذیر" و "به درک درنیامده"،
تمام روشهای ذهن و فرآورده های آن را از یاد برده ام.
دیرزمانی خو کرده بر حفظ ذهن خویش بر وضعیت نامخلوق آزادی،
تمام مرسومات و مصنوعات را از خاطر زدوده ام.
ای دوست بیا که وقت پرواز رسید
در روح سوی دیار دیگر بکنیم
بر پنج جهان حجاب گردون بکشیم
تا صحبت کردگار دیگر بکنیم
حلمی
من خانه ی خویش به آتش کشیده ام
مشعل در دست من است.
اینک خانه ی هر که را که می خواهد مرا دنبال کند
به آتش خواهم کشید.
ما آماده ایم دروغها را باور کنیم،
وقتی که از دریچه ی «چشم» نمی نگریم.
آنکه در شبی زاده شده در شبی خواهد مرد،
وقتی که روح در آغوش نور غنوده است.
تا کی تو غریق راه مردم باشی؟
در عالم نفس، کودکی گم باشی؟
خواهی که به راه عشق خود را یابی
باید که ورای این تلاطم باشی
دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست
دیرزمانی خوکرده به مراقبه بر استادم
چنانی بر سر خویش افراشته،
من همه ی آنان که با قدرت و منزلت حکم می رانند را به فراموشی سپرده ام.
دیرزمانی خوکرده به مراقبه بر خدایان نگهبانم
چنانی لاینفک از خویشتنم،
شکل خاکی پست را از یاد برده ام.
دیرزمانی خوکرده به حقایق نجواشده ی اسراری،
همه ی آن سخنان نگاشته شده در کتابها را از یاد برده ام.
خو کرده، این چنین، بر مطالعه ی حقیقت ابدی،
تمام دانش نادانی را رها کرده ام.
