سرای خاموشان

گر می نخوری طعنه مزن مستان را
بنیاد مکن تو حیله و دستان را
تو غرّه بدان مشو که می می‌نخوری
صد لقمه خوری که می غلام ا‌ست آن را

خیام 

این جهان زندان و ما زندانیان
حفره کن زندان و خود را وارهان

مولانا

وصل تو به مشتاقی می‌جویم و می‌خوابم
نام تو به رعنایی می‌خوانم و می‌تابم
تا چشم درون بستم از چشم درون جستم
در خدمت بالایان چندیست که مضرابم

حلمی

تابلو: "به سوی ماه" از مکسفیلد پَریش

کافران را دوست می‌دارم!
از این وجه که دعوی دوستی نمی‌کنند!
می‌گویند: آری، کافریم، دشمن‌ایم!
اکنون، دوستیش تعلیم دهیم...
یگانگیش بیاموزیم...
اما این که دعوی می‌کند که:
"من دوستم" و نیست
پرخطر است...

شمس تبریزی