سرای خاموشان

درون این بدن
ذات اسراری نفس می کشد
درون این بدن
قلب آیات می تپد.

درون این بدن
تمام عالَم می درخشد،
چنانکه قدّیسان می گویند.

عابدان، زاهدان، راهبان
همگی گمگشته اند
با نقابهای بی شمار
در جستجوی او.

غیب گویان و حکیمان
به دقّت متون و کتابهای مقدّس را بازگو می کنند،
ایشان با دانش کور شده اند.

زیارتهای ایشان،
و روزه داری ها،
و مجاهدتهاشان
چیزی جز فریب نیست.
بر خلاف عبادتهای بی نقضشان،
هیچ مقصدی نمی یابند.

تنها قدّیسان
که قلبِ بدن را می شناسند
به هدف نائل آمده اند، ای تولسی.
این را دریاب، و تو آزادی را یافته ای.

در حالیکه معلّمان در دامها گرفتار آمده اند
و تنها سراب را می شناسند 
در آینه.

تولسی داس

تا به اکنون بسیار باخته ام و زندگی ام را به پیشه های پوچ تلف کرده ام.
رحمت خداوندگار مرا از خواب برخیزانید.
اینک؛ بیدارشده، به خویشتن اجازه نخواهم داد که طعمه ی اوهام شود. 
من شامل "رحمت نام خداوندگار" شده ام. باید تنگ در آغوشش نگاه دارم و مگذارم برای یک ثانیه نیز از من جدا شود. 
بایستی "شکل زیبای خداوندگار" را در ذهن خویش گرامی دارم. 
این جهان برای زمانی طولانی مرا به بردگی حواس مسخره داشته است. 
اینک دیگر از آن هیچ نخواهم داشت. 
حال من زنبوری بر نیلوفر باریتعالی ام و به ذهن خود اجازه نخواهم داد که برای یک لحظه نیز از لذّت شهد این نکتار کناره بگیرد. 

تولسی داس

کردار خداوندگار رازگون است
تنها خردمند در می یابد،
کندذهن، احساساتی  و آزمند
خیال می کند در می یابد، 
لیکن پندار خویش بازمی تاباند. 

تولسی داس

آذرخش در چشمانم شعله کشید، ای دوست،
و به تابناکی، نور ماه درخشیدن گرفت.
یک نظر از نادیدنی درون را دیدم
و تشنگی و اشتیاق برای خداوند در جانم زبانه گرفت.
گوشهایم بر الطاف موسیقی بکر گشوده شدند،
و دانایی همچون انفجار نور در من رسید، ای دوست.
ابرهای تیره پراکنده شدند 
و جلوه ی عمارت الهی بر من فاش گشت. 
فراتر از خورشید، از نور و آن دالان
تولسی منزلگاه خداوند متعال را نظاره کرد.

تولسی داس

گرچه خانه ام محقّر است
لیکن طلبم بس بالاست.
در یک چیز یقین دارم؛
پاک سیرت با شعف گوش می سپارد
در حالی که ابله می خندد و خوار می دارد.

تولسی داس