سرای خاموشان

با سینهٔ این و آن چه گویی غم خویش
از دیدهٔ این و آن چه جویی نم خویش
بر ساز تو عالمی ز بیش و کم خویش
آنگاه بزی به ناز در عالم خویش

سنایی

از کفر سر زلف وی ایمان می ریخت
وز نوش لبش چشمۀ حیوان می ریخت
چون کبک خرامنده به صد رعنایی
می رفت و ز خاک قدمش جان می ریخت

ابوسعید ابوالخیر

گردی نبرد ز بوسه از افسر ما
گر بوسه به نام خود زنی بر سر ما
تازان خودی مگرد گرد در ما
یا چاکر خویش باش یا چاکر ما

سنایی

عشق آمد و خانه ای نو بنیان افکند
طرح دگری به خانه ی جان افکند

زان پیش تری که قلب میدان گیرد
صد زلزله این سلسله جنبان افکند

عشق آمد و روزگار ما دیگر شد
آن «بر همه زن» بُت زد و انسان افکند

از کاج بلند خواب ترسایی مان
شقّ القمری به شهر احزان افکند

بر برجک شب شهاب گیسو بگشود
زان حقّه سپس صلای طوفان افکند

چون خلق پریشان شد و سیمایش دید
خود صاعقه زن به خاک پنهان افکند

حلمی چو ز خانه های رخشان می گفت
خود را به سفینه های رخشان افکند

اگرچه راه دل سنگ است و پر گِل
میان چشم ها راهی ست تا دل
به کار دل چو عزم خانه کردی
مباشی جان دل زین راه غافل

حلمی

تا چند از این غرور بسیار تو را
تا کی ز خیال هر نمودار تو را
سبحان‌الله که از تو کاری عجب است
تو هیچ نه و این همه پندار تو را

مولانا