سرای خاموشان

با سینه ی این و آن چه گویی غم خویش؟
از دیده ی این و آن چه جویی نم خویش؟
بر ساز تو عالمی ز بیش و کم خویش
آنگاه بزی به ناز در عالم خویش

سنایی

یک. چشمی که من با آن خدا را می بینم، همان چشمی ست که خدا با آن مرا می بیند.

دو. دقیقاً همان کاری را انجام بده که اگر تضمین کامل آن را داشتی انجام می دادی. 

سه. هزینه ی بی عملی بس عظیم تر از اشتباه نکردن است.

چهار. آنچه که در خاک مراقبه (عبادت)‌ می کاریم، بایست که در مزرع عمل برداشت کنیم. 

پنج. اگر تنها عبادتی که در تمام عمر خود کرده اید گفتن "متشکّرم" بوده است، همان بسنده است.

مایستر اکهارت

تو را آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهان گیری غم لشکر نمی‌ارزد
چو حافظ در قناعت کوش و از دنیای دون بگذر
که یک جو منّت دونان دو صد من زر نمی‌ارزد

حدیث صوت و نورست این که در ویرانه ها افتاد
سرود آفتاب نو که در میخانه ها افتاد
اگر گوش نهان داری بیا و بشنو این آهنگ
که نام باده دیگربار سر پیمانه ها افتاد

حلمی

راه بجو که دور نیست
راه میان گور نیست
راه میان چشم هاست
در کتب قطور نیست

حلمی

گر مرد رهی میان خون باید رفت
وز پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت

عطّار

گر بوی نمی‌بری در این کوی میا
ور جامه نمی‌کنی در این جوی میا
آن سوی که سویها از آنسوی آید
می‌باش همان سوی و بدین سوی میا

مولانا

عزیزان! می توانید کلام خاموشان را در کانال تلگرام "لامکان" و یا پینترست "عارفان شاعر" دنبال کنید. 

Telegram/lamakaan

Pinterest/mysticpoets

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

حافظ

به دنبال من می گردی؟
من کنار تو هستم
شانه ی من مقابل توست
مرا در گنبد و بارگاه نخواهی یافت
نه در زیارتگاههای هند
نه در کنیسه‌ی یهود
نه در کلیسای جامع
نه در مراسم عشای ربانی
نه در نغمه سرایی مذهبی
نه در پاهای پیچ داده شده دور گردن
نه در گیاهخواری
وقتی واقعاً برای من جستجو کنی
فوراً مرا میبینی
مرا در کوچکترین خانه خواهی یافت
کبیر میگوید: شاگردان به من بگویید خدا چیست؟
او نفَس درون نفَس است.

کبیر

سوی من آ که تو را تنگ در آغوش کشم
ذرّه ای ترس تو را دور کند از دل ما

حلمی

شب روح‌ها واصل شود مقصودها حاصل شود
چون روز روشن دل شود هر کو ز شب آگاه شد

مولانا
از این به بعد مطالب در کانال لامکان هم قرار می گیرند.

به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

حافظ

"راه" همچون یک ظرف خالیست.
هیچ چیز در آن نیست،
و این مقصودیست که دنبال می کند.
بر چشم ها نامرئی ست،
حال آنکه می تواند دیده شود.
هر چه بیشتر از آن فیض بری،
فیض بیشتری خواهد بخشید.

لائوتزو