عشق آمد و خانه ای نو بنیان افکند
طرح دگری به خانه ی جان افکند
زان پیش تری که قلب میدان گیرد
صد زلزله این سلسله جنبان افکند
عشق آمد و روزگار ما دیگر شد
آن «بر همه زن» بُت زد و انسان افکند
از کاج بلند خواب ترسایی مان
شقّ القمری به شهر احزان افکند
بر برجک شب شهاب گیسو بگشود
زان حقّه سپس صلای طوفان افکند
چون خلق پریشان شد و سیمایش دید
خود صاعقه زن به خاک پنهان افکند
حلمی چو ز خانه های رخشان می گفت
خود را به سفینه های رخشان افکند
خیریه ی واقعی، مفید بودن بلاعوض برای دیگران است.
امانوئل سویدنبرگ
یک چند در اسلام فرس تاخته‌ایم
یک چند به کفر و کافری ساخته‌ایم
چون قاعدهٔ عشق تو بشناخته‌ایم
از کفر به اسلام نپرداخته‌ایم
سنایی
صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی
یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست
ابوسعید ابوالخیر
یک مسافر خوب هیچ برنامه ی از پیش تعیین شده و همین طور قصدی برای رسیدن ندارد.
لائوتزو
مشکل عشق نه در حوصله ی دانش ماست
حلّ این نکته بدین فکر خطا نتوان کرد
غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن
روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد
حافظ
فرمود که هر که محبوب است خوب است، و برعکس آن لازم نیست که هر که خوب باشد محبوب باشد. خوبی جزو محبوبی است و محبوبی اصل است.
مولانا
چنان که ما خدا را می بینیم انعکاس مستقیمی ست از شیوه ای که ما خود را می بینیم. اگر فکر خدا ترس و شرم را به ذهن ما می آورد، این یعنی ترس و شرم بی اندازه ای در ما جاریست. اگر ما خدا را لبریز از عشق و شفقّت می بینیم، یعنی خود چنین ایم.
شمس تبریزی
اگرچه راه دل سنگ است و پر گِل
میان چشم ها راهی ست تا دل
به کار دل چو عزم خانه کردی
مباشی جان دل زین راه غافل
حلمی
این جان ماست که «می بیند» نه چشمان ما؛ جان ما از خلال چشمان ما.
امانوئل سویدنبرگ
جهان را در دانه ای شن به تماشا نشستن
و بهشت را در گلی وحشی.
بی نهایت در کف دست
و ابدیت به ساعتی.
ویلیام بلیک
آنجا که تویی عقل کجا در تو رسد
خود زشت بُوَد که عقل ما در تو رسد
گویند ثنای هر کسی برتر از اوست
تو برتر از آنی که ثنا در تو رسد
عراقی
پر بودن از چیزها به معنی خالی بودن از خداست. پس خالی بودن از چیزها یعنی پر بودن از خدا.
مایستر اکهارت
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم
چو نقطه بر سر حرف آمدستم
به هر الفی الف قدی بر آیو
الف قدم که در الف آمدستم
باباطاهر
